8. Το Αποτύπωμα Της Μοίρας

Άνοιξε τα μάτια του. Ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρύο έδαφος. Στην αρχή δεν έβλεπε τίποτε. Παντού σκοτάδι. Επικρατούσε σιωπή που διέκοπταν μόνο οι κραυγές μερικών κορακιών. Ένιωθε μια περίεργη και απίστευτα ενοχλητική ζαλάδα. Έμεινε έτσι πάνω στο χώμα για δύο λεπτά, έκλεισε τα μάτια του, πήρε μερικές βαθιές ανάσες και τα άνοιξε ξανά απότομα. Η ζαλάδα ως δια μαγείας έφυγε και ξαφνικά η εικόνα καθάρισε. Ήταν μέσα σε ένα δάσος. Τα φύλλα των δέντρων είχαν πάρει υπό το φως του ολόγιομου φεγγαριού ένα ασημένιο χρώμα. Σηκώθηκε. Κοίταξε προς τα κάτω τον εαυτό του και δεν αναγνώρισε τα ρούχα που φορούσε. Ένιωσε πως δε βρισκόταν εκεί για πρώτη φορά. Όταν διαπίστωσε πως ήταν λουσμένος στο αίμα σιγουρεύτηκε πια γι' αυτό. Προχώρησε ανάμεσα στα δέντρα, βελανιδιές κυρίως. Δε πρόλαβε να διανύσει αρκετά μέτρα όταν άκουσε θορύβους να έρχονται από τα αριστερά του. Επιτάχυνε το βήμα του και μετακινήθηκε προς τη κατεύθυνση του θορύβου. Ήθελε όσο τίποτε άλλο να δει τι συμβαίνει, να δει αν μπορεί να μάθει τον λόγο της δικής του ύπαρξης στο σκοτεινό δάσος. Έφτασε σε ένα μέρος όπου τα δέντρα λιγόστεψαν και τελικά βρέθηκε σε ένα μικρό ξέφωτο που το διέκοπτε ένας απότομος και σχεδόν κάθετος γκρεμός. Ο τρόπος με τον οποίο η σελήνη έριχνε το φως της στα αιχμηρά βράχια του γκρεμού τον έκαναν σχεδόν ανατριχιαστικό. Πλησίασε προσεκτικά στην άκρη του, οι θόρυβοι δυνάμωσαν και είδε πως ακριβώς από κάτω του απλωνόταν ένα ακόμη πιο πυκνό δάσος σε σχέση με αυτό από το οποίο μόλις βγήκε. Και τότε είδε μικρές εστίες φωτιάς να ξεπηδούν σε πολλά σημεία, όλες μαζί. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Κλαδιά έσπαγαν και εκτινάσσονταν στον αέρα, ολόκληρα δέντρα σωριάζονταν στο έδαφος συχνά κομμένα στα δύο, πίδακες νερού εκτοξεύονταν σε μεγάλο ύψος. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε καταλάβει το είδος των θορύβων σε όλο τους το εύρος. Δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι ήταν φωνές, ανδρικές και γυναικείες, μεταλλικοί ήχοι, πυροβολισμοί, κραυγές, θρήνοι και θανατηφόρα ξόρκια. Τρόμαξε μόλις τα άκουσε όλα αυτά ξεκάθαρα. Τραβήχτηκε προς τα πίσω. Έπεσε στα γόνατά του. Έκλεισε τα αυτιά του με τα δύο του χέρια. Δεν άντεχε να ακούει άλλο. Του κόπηκε η ανάσα. Δεν είχε καταλάβει πως πίσω του στεκόταν μια γυναίκα και τον παρατηρούσε. Έκανε να τον πλησιάσει και στο πρώτο της βήμα πάτησε και έσπασε ένα μικρό κλαδάκι. Ο Christopher στάθηκε όρθιος και γύρισε στη στιγμή προς το μέρος της. Την αντίκρισε έκπληκτος. Την ήξερε τη γυναίκα αυτή. Την είχε δει πριν λίγο καιρό σε ένα όνειρο και αμέσως κατάλαβε πως και πάλι ένα όνειρο ζει. Αυτό όμως που τον παραξένευε ήταν το πόσο ζωντανό το αισθανόταν. Πήγε δίπλα της και προσπάθησε να της πιάσει το χέρι αλλά αυτή με έναν ελιγμό τον απέφυγε. Τότε τη ρώτησε...

"Τι θέλεις από μένα; Τι γίνεται εκεί κάτω, μέσα στο δάσος;"

Η γυναίκα βύθισε το βλέμμα της μέσα στο δικό του. Οι ίριδες των ματιών της φωτίστηκαν. Τον έπιασε και με τα δυο της χέρια από τους βραχίονες. Ο Christopher δεν αντιστάθηκε. Δεν ένιωθε απειλή από τη γυναίκα. Άρχισε να κάνει αργά και σταθερά βήματα προς τα εμπρός αναγκάζοντας τον Christopher να ακολουθήσει τον ρυθμό της και να οπισθοχωρήσει. Έφτασαν στο χείλος του γκρεμού, τον άφησε και του είπε...

"Μάχη γίνεται εκεί κάτω. Σου είναι άγνωστη;"

Ο μάγος δεν απάντησε αλλά γύρισε και έριξε μια ακόμη ματιά στη σφοδρή μάχη που μαινόταν αρκετά μέτρα πιο κάτω και αμέσως είπε με δισταγμό...

"Νομίζω πως κάτι αμυδρά μου θυμίζει το σκηνικό στο οποίο γίνεται η συγκεκριμένη μάχη..."

Η γυναίκα θύμωσε, το πρόσωπό της αγρίεψε και λέγοντας φωναχτά και οργισμένα...

"Σου θυμίζει κάτι; Ακόμη να θυμηθείς το ποιος είσαι;"

...τον έσπρωξε με μανία και τον έριξε από τον γκρεμό.

Έπεφτε στο κενό με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Προς στιγμήν δεν ήξερε αν τελικά αυτό που ζούσε ήταν όνειρο ή πραγματικότητα. Έπρεπε κάτι να κάνει. Σκέφτηκε ένα ξόρκι...

"Ελαφρύ το σώμα μου να γίνει, σα μια νιφάδα χιονιού."

Τίποτε δεν έγινε. Το ξόρκι δεν είχε καμία επίδραση επάνω του. Δοκίμασε κάτι άλλο χωρίς να χάσει χρόνο...

"Επιβράδυνση."...είπε αυστηρά.

Πάλι τίποτε...Πλησίαζε στο βραχώδες έδαφος επικίνδυνα.

"Απώθηση."...φώναξε ελπίζοντας να μειώσει ταχύτητα αλλά μάταια. Πανικοβλήθηκε. Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει και κυρίως δεν υπήρχε χρόνος για περαιτέρω αντίδραση. Έκλεισε τα μάτια του σφιχτά.

Έπεσε στο έδαφος δίπλα στο πεδίο των μαχών και ακούστηκε ένας δυνατός κρότος από τη σύγκρουση. Ωστόσο κανένας από τους μάγους που έπαιρναν μέρος στις αιματηρές και μέχρι τελικής πτώσης αναμετρήσεις δεν έδειχνε να τον αντιλαμβάνεται. Και ξαφνικά ένα εκτυφλωτικό λευκό φως τα διαπέρασε όλα.

Το φως έδωσε τη θέση του στο σκοτάδι. Ο Christopher άνοιξε τα ματιά του αυτή τη φορά στον πραγματικό κόσμο, στο δωμάτιό του και όχι σ' αυτόν των ονείρων. Ήταν ιδρωμένος από την αγωνία. Πετάχτηκε από το κρεβάτι του. Τράβηξε το δεύτερο συρτάρι μιας συρταριέρας που ήταν κοντά στο κρεβάτι και έβγαλε τη πρώτη καθαρή πετσέτα που έπιασε το χέρι του. Σκούπισε τα υγρά του μαλλιά και στάθηκε μπροστά στον ολόσωμο καθρέφτη για αρκετή ώρα κοιτάζοντας τον εαυτό του. Ουσιαστικά δεν έβλεπε το είδωλό του, απλά σκεφτόταν τα δύο όνειρα. Και τότε διαπίστωσε πως και στις δύο περιπτώσεις μεταφέρθηκε στο ίδιο σκηνικό, στην ίδια μάχη, την οποία παρακολουθούσε από διαφορετική σκοπιά. Τη πρώτη φορά βρισκόταν στο πεδίο της μάχης αφού αυτή είχε τελειώσει. Στο όνειρο που μόλις είχε δει έβλεπε την μάχη από ψηλά ενώ αυτή λάμβανε χώρα μέσα στο δάσος. Ήταν πια σίγουρος πως το όνειρο αυτό με τα δύο μέρη δεν ήταν αποκύημα της φαντασίας του και μόνο. Κάποια αλήθεια οπωσδήποτε την έκρυβε. Και ύστερα ήταν και το γεγονός ότι τα όνειρα φάνταζαν πραγματικά, ήταν ολοζώντανα. Λες και δε κοιμόταν, δεν ονειρευόταν απλώς, αλλά μεταφερόταν με τη ψυχή του και το σώμα του σε άλλο τόπο και χρόνο. Οι ερωτήσεις και τα συμπεράσματα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Του ήρθε στο νου το πρόσωπο της γυναίκας. Μπορεί να μη την αναγνώριζε αλλά σα να την ήξερε από κάπου, γι' αυτό και δε τη φοβήθηκε καθόλου. Έτσι σκέφτηκε πως με την αντίδρασή της δεν είχε σκοπό να του κάνει κακό αλλά μάλλον αποσκοπούσε στο να τον ταρακουνήσει, να τον προειδοποιήσει. Για ποιο πράγμα όμως;

Ντύθηκε βιαστικά βάζοντας τις μαύρες του φόρμες και βγήκε από το δωμάτιο ανοίγοντας ξαφνικά τη πόρτα. Είχε τη προσοχή του στραμμένη αλλού και δε προσπάθησε να μη κάνει θόρυβο. Ο Dominic κοιμόταν στον ανοιχτό καναπέ του καθιστικού έχοντας στο πλευρό του την Amy. Χαμήλωσαν κι δυο το πάπλωμα που τους σκέπαζε εξ ολόκληρου, μέχρι λίγο πιο κάτω από τα μάτια τους και τον κοίταξαν νυσταγμένοι και γεμάτοι απορία. Ο Christopher δε τους έδωσε καμία απολύτως σημασία. Τράβηξε τη συρταρωτή πόρτα του απαγορευμένου δωματίου και κλειδώθηκε μέσα σ' αυτό.

Έσυρε ένα μικρό, στρογγυλό, ταλαιπωρημένο, ξύλινο τραπέζι στο κέντρο του δωματίου. Σχεδίασε πάνω του με μια κιμωλία ένα αρκετά μεγάλο τετράγωνο και τοποθέτησε στις τέσσερις γωνίες του από ένα λευκό κερί. Με τη φλόγα ενός και μόνο σπίρτου τα άναψε και τα τέσσερα και για λίγο σταμάτησε και χάζεψε την ετοιμασία που έκανε.

"Πως και δε το επιχείρησα αυτό τόσο καιρό τώρα;"...είπε με έκδηλο το άγχος στον τόνο της φωνής του.

Έπιασε το μενταγιόν που κρεμόταν στο λαιμό του και ξεκίνησε...

"Ότι είναι κρυφό να έρθει στο φως."

Κοίταξε γύρω του. Τίποτε. Και συνέχισε...

"Έφτασε η στιγμή η αλήθεια να αποκαλυφθεί."

Και πάλι καμία εξέλιξη και ξαναδοκίμασε αφού όμως πρώτα έκανε κάτι επιπλέον για ενίσχυση. Πήρε το προσωπικό του στιλέτο από ένα ράφι και με την αιχμηρή του λεπίδα έκοψε ελαφρώς την αριστερή του παλάμη και μόλις αυτή μάτωσε την ακούμπησε στο κέντρο του τραπεζιού. Με το ένα χέρι στο τραπέζι και με το άλλο στο μενταγιόν είπε αργά και καθαρά...

"Αν υπάρχει κάτι εδώ μέσα που να απευθύνεται σε μένα ήρθε η ώρα...Φανερώσου."

Ένιωσε μια ελαφριά ζαλάδα. "Καλό σημάδι."...σκέφτηκε και τότε άκουσε έναν θόρυβο να έρχεται από πίσω του. Έστρεψε το βλέμμα του και είδε πως μια ψηλή στοίβα βιβλίων είχε σωριαστεί στο πάτωμα. Έσκυψε να τα μαζέψει και την ώρα που σήκωνε το τελευταίο βιβλίο για να το βάλει πίσω στη θέση του πρόσεξε με την άκρη του ματιού του μια μικρή σχισμή στο ξύλινο πάτωμα, μια μικρή χαραμάδα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να λυπηθεί το ξύλο του πατώματος πήρε έναν σιδερένιο λοστό που ήταν ακουμπισμένος στον τοίχο και πίεσε την άκρη του στο μικρό άνοιγμα. Έβαλε όλη του τη δύναμη και κατέβασε τον λοστό όσο μπορούσε πιο κοντά στο πάτωμα. Αμέσως το σκίσιμο μεγάλωσε και ένα ολόκληρο κομμάτι ξύλου έσπασε και αποκολλήθηκε. Το πήρε και το πέταξε παραδίπλα. Ένα τεράστιο χαμόγελο έκανε την εμφάνισή του στο μέχρι τώρα σκυθρωπό του πρόσωπο. Άφησε τον λοστό και έβαλε το χέρι του μέσα στο πάτωμα. Και αυτό που έβγαλε από τη κρυφή θήκη ήταν ένα βιβλίο, ένα ημερολόγιο που στο εξώφυλλό του έγραφε "Για τον Christopher"...

Ο Christopher έμεινε εκεί για τουλάχιστον μια ώρα. Τι κι αν του κτυπούσαν τη πόρτα η Amy και ο Dominic. Τι κι αν του φώναζαν για να δούνε αν είναι καλά. Δε τους άκουγε καθόλου. Άνοιξε τη πόρτα μόνο αφού είχε διαβάσει το σύντομο σχετικά ημερολόγιο και αφού το είχε κρύψει και πάλι. Βγήκε και τους είπε ως εξήγηση πως ήταν απορροφημένος με τα βιβλία του ενώ ταυτόχρονα χαμογελούσε πονηρά. Δεν ήθελε να τους πει για τώρα πως τα κενά ως ένα σημαντικό βαθμό συμπληρώθηκαν, πως έμαθε σχεδόν τα πάντα για τον εαυτό του. Όμως είχε και μια απορία. Όσο και αν έψαξε το βιβλίο δε κατάφερε να βρει ποιος ήταν ο συγγραφέας του. Έτσι, με βάση και αυτά που μόλις είχε διαβάσει, κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο συγγραφέας δεν ήταν ένας αλλά περισσότεροι. Είχε μάλιστα σκεφτεί και το ποιοι θα μπορούσαν να είναι και δεν είχε πέσει καθόλου έξω.