4. Της Λήθης Το Πρώτο Βλέμμα

Ξημέρωσε. Το φως του ήλιου είχε γεμίσει το κεντρικό δωμάτιο του διαμερίσματος καθώς οι κουρτίνες ήταν τραβηγμένες στην άκρη. Ο ιδιοκτήτης του που σχεδόν πάντα του άρεσε να κινείται στο σκοτάδι και γενικότερα δεν ήταν πολύ του φωτός, αυτή τη μέρα το είχε μεγάλη ανάγκη. Ο Dominic, αρκετά σκεπτικός, ήταν βυθισμένος σε μια πολυθρόνα και περίμενε τον Christopher για να ξεκινήσουν για το βιβλιοπωλείο. Ήταν πανέτοιμος. Τα ρούχα που του είχε αφήσει παραδίπλα σε μια καρέκλα του ταίριαζαν γάντι. Νόμιζε πως ο νέος του φίλος ακόμη κοιμόταν. Το αντίθετο όμως. Η πόρτα του απαγορευμένου δωματίου άνοιξε. Ο Christopher που είχε ξεκουραστεί ελάχιστα κατά τη διάρκεια της νύχτας, είχε ξυπνήσει ακόμη πιο νωρίς, είχε κλειστεί μέσα και μελετούσε τα βιβλία του. Προσπαθούσε να βρει κάποια καταγραφή, κάποια προειδοποίηση, κάτι που να παραπέμπει στο όνειρο και στην άγνωστη γυναίκα. Μάταια όμως αφού τα κενά δεν έλεγαν να γεμίσουν όσο και αν έψαχνε. Τελικά κανένας από τους δύο δεν είχε κοιμηθεί αρκετά εκείνο το βράδυ, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Η ένταση ήταν τόσο μεγάλη που δε τους άφησε και πολλά περιθώρια ξεκούρασης. Ήταν πανέτοιμος και αυτός. Βγήκε, κλείδωσε τη πόρτα και γύρισε προς τον φιλοξενούμενό του.

"Ξεκουράστηκες καθόλου;"

"Αρκετά. Σε ευχαριστώ και για τα ρούχα. Φεύγουμε;"

"Θέλεις να έρθεις μαζί μου; Δεν έχω αντίρρηση, αλλά νιώθεις καλά μετά από το χθεσινό;"

"Είμαι καλά. Άλλωστε τι να μείνω εδώ να κάνω μόνος μου;"

"Ωραία. Ξεκινάμε λοιπόν."

Ο Dominic σηκώθηκε. Το πρόσωπό του ήταν μελαγχολικό. Σίγουρα το να έβγαινε έξω θα του έκανε καλό. Και ύστερα η Amy ανυπομονούσε και να μάθει με λεπτομέρειες το τι έγινε και να γνωρίσει τον νέο προστατευόμενο του αφεντικού της.

Βγήκαν από τη πολυκατοικία και κατευθύνθηκαν με τα πόδια προς το βιβλιοπωλείο. Στο δρόμο ο Dominic ρώτησε κάτι που είχε την περιέργεια να μάθει εδώ και ώρα...

"Τι είναι εκείνο το δωμάτιο;"

Ο Christopher σταμάτησε να περπατά για μερικά δευτερόλεπτα, γύρισε προς τον Dominic, τον κοίταξε μέσα στα μάτια και με αυστηρό ύφος του είπε...

"Το δωμάτιο αυτό είναι ο προσωπικός μου χώρος. Για τώρα τουλάχιστον είναι απαγορευμένο για σένα."

Ο Dominic κατεβάζοντας το κεφάλι του απάντησε...

"Συγνώμη, μάλλον πήρα πολύ θάρρος."

"Καμία συγνώμη δε χρειάζεται. Ίσως ήμουν πιο αυστηρός απ' ότι θα έπρεπε. Απλά θέλω να είμαι ξεκάθαρος σ' αυτό το θέμα, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις."

Χαμογέλασε και πρόσθεσε...

"Λοιπόν ας τα αφήσουμε αυτά για την ώρα. Ετοιμάσου, σε λίγο θα γνωρίσεις την απίθανη Amy!"

Μπήκαν στο βιβλιοπωλείο. Ο Dominic εντυπωσιάστηκε με το πόσο ζεστός και τακτοποιημένος ήταν ο ομολογουμένως μικρός χώρος. Ο Christopher αμέσως έβαλε το cd player να παίζει την κινηματογραφική μουσική που τόσο λάτρευε. Οι νότες πλημμύρισαν το βιβλιοπωλείο.

"Κάθισε, ψάξε στα ράφια, νιώσε ελεύθερος να κάνεις ότι θέλεις κύριε Levy."...είπε ευδιάθετα..."Όλο και κάποιο βιβλίο θα σου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Και πίστεψέ με εδώ θα βρεις πολύ ιδιαίτερα βιβλία."

Ο Dominic πήγε προς το πίσω μέρος του μαγαζιού και χάθηκε ανάμεσα στις βιβλιοθήκες. Ο Christopher χαλάρωνε καθισμένος στη πολυθρόνα του γραφείου του ενώ απολάμβανε αγαπημένα ορχηστρικά κομμάτια μεγάλων συνθετών. Τότε το κουδουνάκι της πόρτας κτύπησε. Η Amy μόλις είχε καταφθάσει. Μπήκε μέσα, κοίταξε γύρω της και πλησιάζοντας τον Christopher είπε φωναχτά...

"Τι, δεν είναι εδώ;"

Ο Christopher χωρίς να καταφέρει να συγκρατήσει το γέλιο του απάντησε...

"Καλά, πες και μια καλημέρα πρώτα. Βλέπω πολύ αγωνία έχεις. Πρώτον δε χρειάζεται να φωνάζεις και δεύτερον είναι πίσω και μάλλον σε άκουσε."

Εκείνη τη στιγμή ξεπρόβαλε και ο Dominic πίσω από μια βιβλιοθήκη. Ήταν έτοιμος να μιλήσει και να τη πειράξει ελαφρώς αλλά έχασε τα λόγια του μόλις την είδε. Η Amy που ήταν έτσι κι αλλιώς όμορφη και γλυκιά κοπέλα σήμερα ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακή. Το φρέσκο της πρόσωπο έλαμπε, ενώ τα κατακόκκινα μαλλιά της κέρδιζαν πάντα τα βλέμματα του περίγυρου.

"Είμαι η Amy...και εσύ πρέπει να είσαι ο Dominic."...του είπε δίνοντάς του το χέρι της και έχοντας ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό της...

"Ναι το όνομά μου είναι Dominic, λίγο διαφορετικό αλλά αυτό είναι...Χάρηκα πολύ."

"Κι εγώ χάρηκα! Το όνομά σου είναι πολύ ωραίο. Οι γονείς σου είχαν έμπνευση...Έχω να τακτοποιήσω κάποια νέα βιβλία που ήρθαν χθες, θες να με βοηθήσεις;"

"Αλίμονο. Φυσικά και θέλω. Μετά από τη χθεσινή μέρα το να έχω κάτι να κάνω είναι ότι καλύτερο για μένα."

Έβαλαν τα βιβλία στη θέση τους, συμμάζεψαν και μερικά άλλα ράφια και όλη την ώρα κουβέντιαζαν και γελούσαν. Φυσικά ο Dominic μοιράστηκε μαζί της και τις λεπτομέρειες της τραγικής νύχτας που έζησε. Δε της έκρυψε μάλιστα πως τρόμαξε και λίγο με το μέγεθος των δυνάμεων του Christopher και κυρίως με το γεγονός ότι η οργή του κόντεψε να ξεπεράσει κάθε όριο. Αργότερα η μέρα έγινε πολύ μονότονη αλλά μόνο για τον Christopher. Η Amy καθάριζε τριγύρω, ασχολούνταν με το κινητό της, ξεφύλλιζε διάφορα βιβλία ή καλύτερα έκανε πως τα ξεφύλλιζε και σε τακτά χρονικά διαστήματα κοίταζε τον Dominic που είχε καθίσει στο γραφείο απέναντι από τον Christopher και διάβαζε ένα βιβλίο που του κέρδισε το ενδιαφέρον. Και όλο αυτό ήταν λογικό μιας και ο Dominic ήταν περίπου συνομήλικός της, αρκετά ψηλός, καστανόξανθος, με γαλάζια μάτια και με έντονες γωνίες στο πρόσωπό του που τον έκαναν ακόμη πιο γοητευτικό. Ο ευγενικός τρόπος που μιλούσε αλλά και το συνεσταλμένο του ύφος την εντυπωσίασαν από τη πρώτη στιγμή.

Και ο Christopher τους παρατηρούσε καθώς αντάλλασσαν βλέμματα και αργότερα, προς το μεσημέρι, μιας και είχε πολύ ώρα να έρθει κάποιος πελάτης σκέφτηκε πως πρέπει να μιλήσουν...

"Ξέρω πως ενοχλώ, αλλά πρέπει να πάρουμε κάποιες αποφάσεις."

Με γρήγορες κινήσεις πήγε προς τα πίσω και όταν επέστρεψε κρατούσε στα χέρια του ένα περίστροφο και ένα στιλέτο.

"Amy αν θέλεις κλείδωσε για λίγο την πόρτα και έλα μετά να συνεννοηθούμε."

Μαζεύτηκαν και οι τρεις γύρω από το γραφείο. Ο Christopher είχε κιόλας αφήσει πάνω του το όπλο και το στιλέτο.

"Όπως καταλαβαίνετε πρέπει να προστατέψουμε τους εαυτούς μας και μιας και δε μπορούμε να είμαστε συνέχεια μαζί πρέπει να έχουμε και κάτι για να αμυνθούμε σε περίπτωση που θα βρεθούμε σε κίνδυνο. Αποφάσισα να δώσω το περίστροφο σε σένα Amy και το στιλέτο στον Dominic."...Έδωσε το όπλο στην Amy λέγοντάς της..."Έχεις τα ξόρκια σου, τώρα έχεις κι αυτό. Μη διστάσεις να το χρησιμοποιήσεις αν υπάρξει ανάγκη. Τα μαθήματα που σου έκανα παλιότερα νομίζω πως είναι αρκετά."

Γύρισε προς τον Dominic και του έδωσε το στιλέτο....

"Δεν είσαι μάγος και ίσως θα έπρεπε να σου δώσω και σένα περίστροφο. Σίγουρα θα σου ήταν πιο χρήσιμο και πιο αποτελεσματικό. Όμως μόλις ήρθες κοντά μας και γι' αυτό είναι ακόμη νωρίς για κάτι τέτοιο. Το στιλέτο αυτό για τώρα είναι αρκετό. Αργότερα και μόλις θεωρήσω πως είσαι έτοιμος θα σου δώσω αυτό που πρέπει. Μάλιστα έχω κάπου κρυμμένο και ένα περίστροφο ξένο, που απέκτησα από τη πρόσφατη επίθεση που δέχθηκα...Θα δούμε...Συγχώρεσέ με αλλά πάντα στη ζωή μου ήμουν επιφυλακτικός."

Ο Dominic περιεργάστηκε σχολαστικά το στιλέτο και χαμηλόφωνα είπε..."Σε ευχαριστώ και σε καταλαβαίνω απόλυτα. Τώρα με γνωρίσατε. Το στιλέτο είναι υπέρ αρκετό. Να ρωτήσω κάτι;"

Ο Christopher κούνησε καταφατικά το κεφάλι του...

"Το W που είναι σκαλισμένο στη λαβή τι σημαίνει;"

"Το W είναι το αρχικό γράμμα του επιθέτου μου, βλέπεις με λένε Winterblood. Το στιλέτο που κρατάς είναι στην οικογένειά μου εδώ και τρεις γενιές. Έχω κι εγώ ένα που έχει σκαλισμένο ολόκληρο το επίθετό μου στη λεπίδα του. Αυτά για τώρα. Πάμε για φαγητό, θα σας κάνω το τραπέζι. Εκτός αν θέλετε να πάτε κάπου τα δυο σας, μόνοι σας."

Γέλασε, δε τους έδωσε ευκαιρία να αντιδράσουν και αφού κλείδωσε το βιβλιοπωλείο του, το αγαπημένο του Oblivion, πήγαν σε ένα εστιατόριο λίγο πιο κάτω. Έφαγαν υπέροχα, γνωρίστηκαν λίγο καλύτερα και όλα έδειχναν πως μια δυνατή τριάδα γεννιόταν. Και ύστερα ο Christopher θυμήθηκε το ξόρκι που είχε κάνει στον εαυτό του και συνειδητοποίησε πως οι ψίθυροι ως δια μαγείας είχαν εξαφανιστεί. Ψίθυροι για τους οποίους δεν είπε κουβέντα ούτε καν στην Amy.

Και η ώρα πέρασε εξαιρετικά ευχάριστα. Δυστυχώς αυτή ήταν η μία και μοναδική ανέμελη στιγμή που θα μοιράζονταν ποτέ οι τρεις τους...