9. Σκιά

Η Έλενα έμεινε στο νοσοκομείο για δύο μέρες μετά από το ατύχημά της. Οι γιατροί ήθελαν να είναι σίγουροι για την κατάστασή της πριν της δώσουν εξιτήριο. Έτσι της έκαναν όλες εκείνες τις απαραίτητες διερευνητικές εξετάσεις. Αξονικές τομογραφίες, μαγνητικές, αιματολογικές. Καμία δεν έδειξε το παραμικρό. Την άφησαν να φύγει και ακόμη είχαν μείνει με την απορία του τι είχε τελικά συμβεί και πως ήταν δυνατόν να έχει γλιτώσει μετά από το θανατηφόρο χτύπημα στο κρανίο που προκλήθηκε πέφτοντας από τη σκάλα και που ο νοσοκόμος του ασθενοφόρου είχε δει με τα μάτια του. Το αίμα του Μάρκου είχε επουλώσει ακόμη και το πιο μικρό τραύμα σε ελάχιστο χρόνο, μαζί φυσικά και το τραύμα στο κεφάλι που ήταν και το βασικό.

Ήταν μεσημέρι όταν η Έλενα μπήκε στο σπίτι του Μάρκου. Την περίμενε με ανυπομονησία και ευχόταν να μπορούσε να την παραλάβει ο ίδιος από το νοσοκομείο, κάτι που όμως ήταν αδύνατο να γίνει υπό το φως του ήλιου. Οι επόμενες μέρες κύλησαν ήρεμα. Τουλάχιστον έτσι έδειχναν να είναι. Ο Μάρκος φρόντιζε και πρόσεχε την Έλενα με τόση αγάπη και τρυφερότητα. Της μαγείρευε, της έβαζε την αγαπημένη του μουσική μήπως και τη μυήσει σ' αυτήν, έβλεπαν μαζί ταινίες όλων των ειδών. Η Έλενα συχνά έπαιζε μουσική με το βιολί της και ο Μάρκος ολοκλήρωνε σιγά σιγά τη συγγραφή του νέου του βιβλίου. Είχε περάσει κιόλας μία εβδομάδα και κανένας από τους δύο δεν είχε βγει από το σπίτι μιας και ο Μάρκος είχε μεριμνήσει τίποτε να μη λείπει. Μιλούσαν για τα πάντα, εκτός από το ατύχημα. Και αυτό γιατί και τους δύο τους απασχολούσε κάτι. Ο Μάρκος δεν ήθελε να τρομάξει την Έλενα και η Έλενα με τη σειρά της δεν ήθελε να τον ανησυχήσει αφού δεν ήταν και πολύ σίγουρη για τον λόγο που την έκανε να νιώθει άβολα.

Ήταν απόγευμα όταν ο Μάρκος αποφάσισε να μιλήσει πρώτος, να κάνει την αρχή...

"Έλενα νομίζω πως τώρα που έχουμε ηρεμήσει και οι δύο πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά για το ατύχημα. Με απασχολεί κάτι και βλέπω πως σε απασχολεί και εσένα κάτι."
"Έχεις δίκιο. Νομίζω πως η ώρα γι' αυτή τη κουβέντα ήρθε, αρκετά την αναβάλαμε."

Κάθισαν ο ένας απέναντι στον άλλον με ύφος σοβαρό και την ανησυχία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Ο Μάρκος την κοίταξε όσο πιο ήρεμα μπορούσε και είπε...

"Εκείνο το βράδυ λίγο πριν ξεκινήσει το κονσέρτο και ενώ ήδη καθόμουν στη θέση μου διαισθάνθηκα κάτι περίεργο. Μία παρεμβολή, μία παρουσία. Έψαξα λίγο γύρω μου αλλά δεν είδα κάτι που να με αναγκάσει να σηκωθώ και να το ελέγξω. Να ήξερες πόσο το μετανιώνω τώρα. Έπρεπε να μη το αφήσω να περάσει έτσι. Ο ενθουσιασμός μου όμως για τη μουσική που ξεκινούσε εκείνη την ώρα με έκανε να μη δώσω την απαραίτητη προσοχή, να ξεχαστώ."
"Δεν έκανες κάτι λάθος. Πως να πάει το μυαλό σου στο κακό, αν υπήρχε βέβαια."...του απάντησε αμέσως η Έλενα και συνέχισε...
"Να σου πω όμως και εγώ κάτι που βλέπω ή καλύτερα ακούω τρεις μέρες τώρα, που δε το καταλαβαίνω και έχει αρχίσει να με τρομοκρατεί. Έχει τρεις νύχτες που στον ύπνο μου ακούω μία ανδρική φωνή να μου λέει...'Απλώς παραπάτησες...Δε με είδες ποτέ.'..."

Ο Μάρκος αμέσως πετάχτηκε από τη πολυθρόνα του. Τα είχε καταλάβει όλα. Γύρισε αναστατωμένος προς την Έλενα και της είπε σχεδόν φωναχτά...
"Μάλλον δεν είμαι όσο τελευταίος νόμιζα."
"Τι εννοείς;"
"Μόλις συνειδητοποίησα τι έχει συμβεί...Σε σαγήνευσαν...Σου είπαν τι να πεις και τι να θυμάσαι. Το ότι σου έδωσα το αίμα μου για να σε σώσω εξουδετέρωσε ως έναν βαθμό την αυθυποβολή και γι' αυτό μπορείς και ακούς τη φράση αυτή. Αυτό πρέπει ακριβώς να σου είπε αυτός που το έκανε. Κοίταξε μέσα στα μάτια σου και στο είπε ή καλύτερα στο επέβαλε. Το μόνο που δε καταλαβαίνω είναι ποιος μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτό και κυρίως το γιατί να θέλει να σου κάνει κακό και μέσα από εσένα να κάνει κακό και σ' εμένα."

Η Έλενα πλησίασε τον Μάρκο και σαφέστατα αγχωμένη χώθηκε στην αγκαλιά του. Ο Μάρκος σε μια προσπάθεια να της μειώσει την αγωνία της έδωσε ένα μικρό φιλί και της είπε...
"Όλα δείχνουν πως έχουμε να κάνουμε με έναν βρικόλακα. Πρέπει να πάρουμε τα μέτρα μας. Πρέπει να κάνουμε κάτι γι' αυτή τη σκιά που μας ακολουθεί και νομίζω πως έχω βρει και τι ακριβώς..."

8. Αίμα

Η μέρα ήταν έτοιμη να δώσει τη θέση της στη νύχτα και ο Μάρκος εδώ και ώρα ετοιμαζόταν για τη μεγάλη βραδιά της Έλενας. Ήταν κιόλας ντυμένος στα μαύρα. Το μαύρο το λάτρευε σαν χρώμα και πλέον δεν αντικατόπτριζε τη διάθεσή του. Η Έλενα είχε φύγει από το σπίτι του από νωρίς το απόγευμα αφού στο πρόγραμμά της είχε μία τελική πρόβα. Είχε φορέσει για το κονσέρτο ένα υπέροχο και πολύ κομψό κατακόκκινο φόρεμα και δεν είπε λέξη στον Μάρκο για το όνειρο της προηγούμενης νύχτας. Ο Μάρκος κατάλαβε πως κάτι την απασχολεί αλλά δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία αφού το απέδωσε στο άγχος εν όψη του κονσέρτου. Στο μυαλό του είχε μείνει ολοζώντανη η εικόνα της Έλενας να του στέλνει ένα φιλί κλείνοντας την πόρτα του διαμερίσματος. Ήταν πανέμορφη!

Άνοιξε τη πόρτα του ταξί και αντίκρισε το έντονα φωταγωγημένο θέατρο. Οι κάτοικοι του Λονδίνου είχαν αρχίσει να καταφθάνουν μαζικά. Ένα κονσέρτο της φημισμένης φιλαρμονικής της πόλης τους ήταν πάντοτε μεγάλο καλλιτεχνικό αλλά και κοσμικό γεγονός. Ο Μάρκος μπήκε στο θέατρο γεμάτος ενθουσιασμό και για το ότι θα θαύμαζε την αγαπημένη του και για το περιεχόμενου του κονσέρτου, αφού εδώ πολλά χρόνια η κινηματογραφική μουσική τον γέμιζε με τόσα ξεχασμένα συναισθήματα. Αυτός ήταν ο λόγος που την άκουγε με τόση ευχαρίστηση. Πριν βρει τη θέση του ανάμεσα στους υπόλοιπους θεατές κατευθύνθηκε προς τα παρασκήνια για να συναντήσει την Έλενα. Της είπε πως ανυπομονεί να τη θαυμάσει και της ευχήθηκε καλή επιτυχία με ένα φιλί. Ο Μάρκος κάθισε στη θέση του, λίγα μόλις μέτρα από την ορχήστρα και η ανυπομονησία του αυξήθηκε όταν είδε πως τα μέλη της φιλαρμονικής είχαν αρχίσει να κάθονται στα καθίσματά τους. Μεταξύ τους και η Έλενα με το βιολί της. Αμέσως της χαμογέλασε και της έκλεισε όλο νόημα το μάτι. Λίγο πριν το κονσέρτο ξεκινήσει ο Μάρκος ένιωσε κάτι πολύ περίεργο. Ένα βλέμμα να είναι επάνω του, μία παρουσία, μία παρεμβολή στο μυαλό του και στη σκέψη του. Γύρισε και κοίταξε πίσω του αλλά δεν είδε τίποτε το ύποπτο. Δεν έδωσε περισσότερη σημασία αφού οι πρώτες νότες μόλις είχαν ακουστεί. Το κονσέρτο είχε μόλις αρχίσει. Επί δύο ώρες η φιλαρμονική του Λονδίνου παρουσίαζε διάσημα ή και λιγότερο γνωστά κινηματογραφικά μουσικά θέματα μεγάλων συνθετών όπως των Hans Zimmer, Danny Elfman, Patrick Doyle, James Newton Howard, Jerry Goldsmith, Zbigniew Preisner και αρκετών άλλων ενθουσιάζοντας το κοινό. Σε κάποια κομμάτια μία οθόνη παραδίπλα έδειχνε σκηνές της αντίστοιχης ταινίας και σε κάποια άλλα χορευτές πάνω στη σκηνή πίσω από την ορχήστρα χόρευαν στο ρυθμό τους. Ο Μάρκος απολάμβανε με απίστευτη χαρά και συγκίνηση τη μουσική, ενώ δε μπορούσε να πάρει τα μάτια του από την Έλενα. Όταν μάλιστα ήρθε και η στιγμή του σόλο της αγαπημένης του θα μπορούσε να πει κανείς πως η ευτυχία ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του.

Το κονσέρτο ολοκληρώθηκε. Οι θεατές δεν έλεγαν να σταματήσουν να χειροκροτούν. Ο Μάρκος άφησε βιαστικός τη θέση του, βγήκε από το θέατρο, αγόρασε 12 κόκκινα τριαντάφυλλα και επέστρεψε πίσω. Πήγε για δεύτερη φορά στα παρασκήνια, βρήκε την Έλενα χωρίς καμία δυσκολία παρά την ύπαρξη πολλών ατόμων, της πρόσφερε τα τριαντάφυλλα, τη φίλησε, την αγκάλιασε και της είπε πως ήταν μαγευτική κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Την άφησε λίγο να τα πει και να μοιραστεί τη χαρά της με τους συναδέλφους της και κατέβηκε στην είσοδο του θεάτρου να τη περιμένει. Σχεδόν το σύνολο των θεατών είχε πλέον φύγει και ακολουθούσαν τώρα και τα μέλη της ορχήστρας. Δε πρέπει να είχαν περάσει 15 λεπτά όταν άκουσε μέσα να επικρατεί αναστάτωση και ταυτόχρονα διάβασε τη σκέψη μιας κοπέλας που πέρασε από δίπλα του...
"Τι τραγικό αυτό που συνέβη στην Έλενα...ελπίζω μόνο το ασθενοφόρο να φτάσει εγκαίρως"
Έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του. Με αστραπιαίες κινήσεις μπήκε στο θέατρο και είδε σε ένα σημείο μαζεμένο αρκετό κόσμο. Χώθηκε ανάμεσά τους και τότε πάγωσε. Η Έλενα ήταν ξαπλωμένη στο τέλος της μεγάλης μαρμάρινης κεντρικής σκάλας του θεάτρου, γύρω υπήρχε ήδη μια μικρή λίμνη αίματος, τα χαρακτηριστικά του προσώπου της μετά βίας ξεχώριζαν από το αίμα και τα τριαντάφυλλα ήταν σκορπισμένα παντού. Έσκυψε από πάνω της με βουρκωμένα μάτια. Η καρδιά της κτυπούσε ακόμη. Κοίταξε τριγύρω...
"Έχει πολύ κόσμο...μόλις βρω ευκαιρία...ελπίζω να προλάβω."...σκέφτηκε.
Το ασθενοφόρο ευτυχώς έφτασε γρήγορα και ο Μάρκος μπήκε μαζί με την Έλενα στη καμπίνα του αφού είπε στο πλήρωμά του πως είναι ο σύντροφός της. Ξεκίνησαν για το νοσοκομείο, δεν ήταν μόνοι τους αλλά αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα. Κοίταξε στα μάτια τον νοσοκόμο που τους συνόδευε και του είπε...
"Κράτα τα μάτια σου κλειστά για πέντε λεπτά."
Αποκάλυψε τους κυνόδοντές του, δάγκωσε τον αριστερό του καρπό και χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο έβαλε το χέρι του στο στόμα της Έλενας που είχε αμυδρά τις αισθήσεις της.
"Πρέπει να πιεις έστω και λίγο."...της είπε χαμηλόφωνα.
Αφού σιγουρεύτηκε πως έπεσαν μερικές σταγόνες κάθισε δίπλα μέχρι που έφτασαν στο νοσοκομείο.

Την έβαλαν σε φορείο και τη πήγαν κατευθείαν στο χειρουργείο. Ο Μάρκος γεμάτος αγωνία περίμενε στην αίθουσα αναμονής και δεν είχαν περάσει δέκα λεπτά όταν ήρθε ο γιατρός και του είπε...
"Πρόκειται περί θαύματος. Έχασε τόσο πολύ αίμα, ήταν τόσο δυνατή η πτώση όπως μας πληροφόρησαν, ωστόσο τα τραύματά της είναι απειροελάχιστα. Αν δε μας έλεγαν τι έγινε δε θα πίστευα πως αυτή η κοπέλα έπεσε από εκείνη τη σκάλα. Αλλά και πάλι δε μπορώ να εξηγήσω τον τόσο χαμηλό αιματοκρίτη. Σε λίγο πιστεύω θα συνέλθει πλήρως με το αίμα που της χορηγούμε και θα μπορέσετε να τη δείτε."
Ο Μάρκος τον ευχαρίστησε και αναστέναξε με ανακούφιση.

Είχαν περάσει τα μεσάνυχτα κατά πολύ. Η Έλενα άνοιξε σιγά σιγά τα μάτια της και είδε δίπλα της τον Μάρκο.
"Γεια σου καρδιά μου, πώς είσαι; Πώς νιώθεις;"
"Καλά είμαι. Λίγο περίεργα αλλά καλά."
"Πώς έγινε;"
"Απλώς παραπάτησα στο πρώτο σκαλοπάτι και δε μπόρεσα να κρατήσω την ισορροπία μου."
Ο Μάρκος έσκυψε, της έδωσε ένα φιλί και της ψιθύρισε...
"Δεν θα άντεχα να σε χάσω. Συγχώρεσέ με αλλά έπρεπε να το κάνω."
"Τι έκανες;"
"Έπρεπε να σου δώσω μερικές σταγόνες από το θεραπευτικό για σένα αίμα μου αλλιώς δε θα ήσουν τώρα εδώ."
Του ανταπέδωσε το φιλί και του είπε...
"Σε ευχαριστώ...τώρα σ' αγαπώ ακόμη περισσότερο."