5. Κάτω Από Το Φως Του Φεγγαριού

Η Έλενα έσπρωξε την πόρτα του εστιατορίου και μπήκε μέσα με ένα πολύ έντονα διερευνητικό βλέμμα. Χαιρέτισε στα γρήγορα τον Άλεξ και αμέσως μετά πρόσεξε τον Μάρκο που καθόταν σε ένα τραπέζι στην άκρη του μαγαζιού. Τον πλησίασε και χωρίς δεύτερη σκέψη του είπε...

"Πέμπτη συνεχόμενη νύχτα έρχομαι εδώ και φάνηκες επιτέλους. Μάλλον εκείνη η βραδιά μου έδωσε πολύ λανθασμένη εντύπωση."
"Συγγνώμη Έλενα, όχι δε σου έδωσε λάθος εντύπωση. Μου έτυχαν διάφορα και γενικά είχα πολλά στο μυαλό μου."
"Κατάλαβα, υπάρχει κάτι άλλο στη ζωή σου."
"Όχι, απλά υπάρχει πολύ πολύ μοναξιά εδώ και χρόνια."
"Μη πεις κάτι άλλο...Θες να φύγουμε, να πάμε μια βόλτα;"
"Φύγαμε."...απάντησε χωρίς κανένα δισταγμό ο Μάρκος.

Περπάτησαν αρκετή ώρα στους δρόμους της πόλης. Το φως του φεγγαριού, που ήταν σχεδόν πανσέληνος, έδινε στα πάντα ένα υπέροχο ασημένιο χρώμα, κάνοντας την ατμόσφαιρα ακόμη πιο ρομαντική. Στην αρχή δεν μιλούσαν μέχρι που η Έλενα έκανε την αρχή...

"Ώστε μοναξιά ε;"
"Μοναξιά, αλλά από επιλογή. Είμαι χρόνια κλεισμένος στον εαυτό μου και ουσιαστικά μόνος. Ούτε γονείς υπάρχουν πια, ούτε κάποιος συγγενής έχει απομείνει. Το μόνο που έχω είναι μερικοί γνωστοί. Εσύ; Μου είπε ο Άλεξ πως τώρα επέστρεψες στο Λονδίνο."
"Σωστά σου είπε. Έφυγα όταν ακόμη ήμουν 18 χρονών. Γύρισα τώρα γιατί πεθύμησα την πόλη όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Είχα ανέβει αρκετά βόρεια. Τώρα είμαι μόνη στη πόλη, τότε είχα και έναν αδερφό."
"Τι συνέβη στον αδερφό σου;"
"Δεν έχω πρόβλημα να σου πω, αλλά πραγματικά προσπαθώ να ξεχάσω το τι έγινε, οπότε καλύτερα να το αφήσουμε για τώρα."
"Φυσικά και συγγνώμη για την αδιακρισία μου."
"Καμία συγγνώμη δε χρειάζεται, κάποια στιγμή θα σου πω. Αλλά ας αλλάξουμε θέμα, να πούμε κάτι πιο ευχάριστο. Με τι ασχολείσαι αυτό το καιρό Μάρκο; Κάποιο νέο βιβλίο;"

Ο Μάρκος ξεκίνησε να της λέει για το βιβλίο και το θέμα του αλλά πριν προλάβει να της δώσει περισσότερες λεπτομέρειες η Έλενα τον διέκοψε και του είπε κάτι άσχετο με τις συγγραφικές του ασχολίες...

"Με μαγνήτισε το βλέμμα σου με το που με κοίταξες σε εκείνη τη πρώτη συνάντηση."

Περπάτησαν για αρκετή ώρα ενώ σταμάτησαν να μιλάνε, όταν κάποια στιγμή ο Μάρκος είπε χαμηλόφωνα...
"Μου επιτρέπεις;"
Σχεδόν ταυτόχρονα και πριν προφτάσει να απαντήσει, έπιασε το χέρι της και το κράτησε σφιχτά.